به گزارش روابط عمومی نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه علوم پزشکی تهران، دهمین جلسه از کارگاه «نقش تربیتی در خانواده و دانشگاه» با موضوع (راه کارهای تشویق فرزندان و خانواده به نماز) ویژه ائمه جماعات، کارمندان و اساتید دانشگاه های علوم پزشکی استان تهران از ساعت 14 روز چهارشنبه 15 بهمن ماه 99 به‌صورت مجازی و بر بستر اسکای روم دفتر نهاد برگزار شد.
در ابتدای جلسه حجت‌الاسلام‌والمسلمین دکتر سید علیرضا تراشیون، مشاور امور خانواده با اشاره به ویژگی تربیت دینی، اظهار داشت: تربیت را نباید به منزله رام کردن بدانیم، بلکه تربیت، به معنای رها کردن آگاهانه است.
وی در ادامه گفت: چرا آنقدر در مسأله تربیت می گوییم محیط، مهم است؟ ما باید محیط خوبی را فراهم کنیم و فرزند خود را در این محیط، آگاهانه رها کنیم، تا در آن آموزش های غیر مستقیم را ببیند.
ایشان تصریح کرد: اگر واقعا دوست داریم فرزندان خود را رشد دینی بدهیم و نمازخوان کنیم، چاره ای نداریم جز اینکه آنها را به مساجد گره بزنیم. باید پای آنها در مساجد باشد و در آنجا رشد پیدا کنند و مسجد، بخشی از زندگی آنها شود. خیلی اوقات حرم ها، مساجد و اماکن مذهبی می توانند یک محیط اثرگذار تربیتی باشند.
وی در ادامه افزود: علاوه بر محیط منزل، حتی محیط مدرسه هم باید محیطی باشد که در و دیوارش هم تربیتی باشد، چه رسد به رفتار افرادی که آنجا هستند.
حجت‌الاسلام‌والمسلمین تراشیون خاطرنشان کرد: ما قرار نیست فرزندان خود را به نماز عادت دهیم، بلکه باید علاقه به نماز از قلب خود فرزندان ما با یک انگیزه درونی و آگاهانه بجوشد و اجرا شود.
مشاور امور خانواده، در ادامه گفت: اگر واقعا دنبال عبادت پایدار برای فرزندان خود هستیم، باید تربیت عبادی آگاهانه را به آنها ارائه دهیم. یکی از راه های تربیت آگاهانه این است که با ادبیاتی قابل فهم وکودکانه «فلسفه نماز» را به آنها آموزش دهیم که بدانند برای چه نماز می خوانند.
وی در ادامه اظهار داشت: روش های غیر مستقیم خیلی می تواند مؤثرتر از روشهای مستقیم باشد؛ مثل اینکه پدر و مادر جلوی فرزندان نماز بخوانند و نماز صبح را با صدای بلند بخوانند.
ایشان در خاتمه گفت: تربیت به معنای بوکسل کردن نیست که بچه ها را دنبال خود بکشانیم. یکی از دلایل این رفتار این است که فرزندان خود را در عبادات، وابسته به خودمان می کنیم. در حالیکه تربیت اثرگذار این است که فرزندان خود را در همه ی امورشان مستقل بار بیاوریم و از دوران طفولیت هم شروع کنیم... نه اینکه تا 4-5 سالگی هم غذا در دهانشان بگذاریم. این افتخار تربیتی نیست، بلکه ضعف تربیتی است. در تربیت دینی هدف باید پروراندن فرزندان باشد، نه دیکته کردن و لقمه در دهان گذاشتن و به زور رشد دادن. یعنی باید فرآیند و بستری را فراهم کنیم برای اینکه خودشان به دنبال نماز باشند.